Ένα μιούζικαλ εμπνευσμένο από το βραβευμένο παραμύθι των Τζέφ Μπραμπώ και Γκέηλ Μάρκεν σε διασκευή της Μαριάννας Τόλη .
Το θέμα του έργου είναι η καλοσύνη και η γενναιοδωρία. Μέσα από τις υπέροχες εικόνες του μιούζικαλ καταλύονται οι ταξικές διαφορές και η προσφορά χωρίς όρια φέρνει την ευτυχία. Οι πλούσιοι θεληματικά γίνονται φτωχοί και βιώνουν τη χαρά της προσφοράς.
Τα μαγικά σκηνικά, η υπέροχη μουσική και οι...
ονειρικές εικόνες γεμάτες χορό, χιούμορ και ευαισθησία άγγιξαν τις καρδιές των μικρών μας μαθητών.
Οι μαθητές μας είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά τον Βασιλιά και την "Παπλωματού" και να συνομιλήσουν μαζί τους....
Λίγα λόγια για το έργο
«Η παπλωματού»
Η ξακουστή παπλωματού, έχει γράψει η συγγραφέας Ελένη Σαραντίτη, ήταν ξακουστή σ’ Ανατολή και Δύση για τα πανέμορφα παπλώματα που έφτιαχνε, τα οποία είχαν πάνω τους θεσπέσια χρώματα . Πολλοί πίστευαν πως εκείνα τα παπλώματα έπεφταν στα χέρια της απ’ τα φτερά των αγγέλων και ότι χρησιμοποιούσε υλικά που της προμήθευαν νεράιδες. Τις χειμωνιάτικες νύχτες με τα μεγάλα κρύα, η παπλωματού τριγυρνούσε στις γειτονιές της πόλης κι όποιον έβλεπε να κοιμάται στους δρόμους, τον πλησίαζε και τον σκέπαζε με ένα από τα παπλώματά της.… Όμως ο βασιλιάς στη γειτονική πόλη ήταν σκληρόκαρδος και πλεονέκτης. Αυτός σώριαζε στο παλάτι θησαυρούς και πολύτιμα αντικείμενα και δώρα μεγάλης αξίας. Και καθώς η απληστία με τον καιρό περισσεύει, περίσσευαν και τα πλούτη του. Και πλέον δεν υπήρχε τίποτα που να μην το αποκτήσει. Τίποτα; Λάθος. Διότι δεν είχε μήτε ένα από τα υπέροχα εκείνα παπλώματα της κυρούλας που όλος ο κόσμος θαύμαζε. Έβαλε με το νου πως αν αποκτούσε ένα πάπλωμα φτιαγμένο από τη χρυσοχέρα παπλωματού ίσως και να χαμογελούσε μια σταλιά. Μα η παπλωματού αρνήθηκε. Αρνήθηκε και όταν έστειλε το στρατό του να την τιμωρήσει. Αρνήθηκε κι όταν την εξόρισε, ακόμη και όταν την αλυσόδεσε.
«Χάρισε πρώτα όσα έχεις μαζέψει μέχρι τώρα, και μετά εγώ θα φτιάξω ένα πάπλωμα για χάρη σου…»
Κι εκεiνος: “Εγώ δεν συνηθίζω να χαρίζω πράγματα αλλά να παίρνω», είπε.
Τελικώς ο βασιλιάς απόκτησε το ποθητό πάπλωμα . Τώρα δεν ήταν φιλάργυρος , αλλά είχε γίνει δίκαιος, γενναιόδωρος και καλόκαρδος, γεμάτος αγάπη για τους πολίτες του και, προπαντός, φτωχός . Είχε μοιράσει τα πάντα σε γέρους και παιδιά, σε νέες και ανήμπορους, σε ανθρώπους της ανάγκης και της στέρησης. Όσο τα μοίραζε, όσο απογυμνωνόταν από τους θησαυρούς του, το πρόσωπό του φωτιζόταν κι έλαμπε το χαμόγελο στα χείλη του.
«Μα δεν είμαι φτωχός!» είπε μια μέρα στην παπλωματού «Μπορεί έτσι να δείχνουν τα ρούχα μου, αλλά η καρδιά μου είναι γεμάτη με τις πολύτιμες αναμνήσεις από τη χαρά που πρόσφερα στους άλλους. Ευτυχία έδινα και ευτυχία έχω πάρει. Νομίζω πως τώρα πια είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στη γη».
‘Eνα μάθημα ζωής για μικρούς και μεγάλους!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου